Número total de visualizações de páginas

segunda-feira, outubro 24, 2011

Polo pan baila o can, señor Caneiro


Caneiro, o intelectual do novo réxime feijoniano, acudiu o domingo á rica paremioloxía castelá– "El refranero acostumbra a ser sabio"– como punto de partida dunha peza que debería quedar na historia do xornalismo como epítome do pseudoxénero da adulación: una cosa es predicar, y otra, dar trigo. Xa que morrer non morreu, logo o texto non cabe interpretalo como unha elexía, as evidentes hipérboles con que o autor sobrecarga o carro argumentativo das virtudes de Feijoo teñen outra finalidade que resumiremos acudindo á sabia paremioloxía galega: polo pan baila o can.

Segundo Caneiro, Feijoo I o austero puxo a luz e os taquígrafos no caos, adiantouse ao seu tempo, expulsou deste noso paraíso de boa gobernanza "las voces del derroche y el dispendio"; racionalizou o gasto farmacéutico (o do peche de servizos sanitarios ímolo obviar, pero tamén aforrou moito); pelexou "contra propios y ajenos, contra leyes improcedentes, cambios de palabra, giros y requiebros. Y gracias a todo ello, a día de hoy aún no hemos perdido el vocablo Galicia del banco donde los gallegos depositamos casi la mitad de nuestro ahorro", é dicir, case lle rompen as pernas para conseguir que Novacaixagalicia Bank teña este bonito e enxebre nome, que é o único que lle queda de galego (imos obviar, tamén, que a pobre xente que tiña algúns aforriños en inversións en Caixa Galicia perderon os cartos que inocentemente puxeron ao alcance deses abutres carroñeiros). Moi ben, mellor que sobre ca non que falte porque cando está seca a garganta, nin cría nin canta.

E aínda así, escandalízase Caneiro, aínda que non lle cabe na cabeza a ninguén que se puidese facer nada mellor nin máis ao caso..."no falta quien lo critique ominosamente". Verdadeiramente, nunca se viu outra, merecerían esas linguas vilipendiadioras unhas boas vareadas.

Enfín, debe ser moi estimulante para Feijoo ter quen lle levante o lacón (ou a paletilla) nos días duros de restos calcinados de todas e cada unha das promesas feitas no contrato e eu diría que, a quen tal empeño pon no labor, habería que premialo con algunha prebenda á súa altura, se cadra a mesma Consellería de Cultura. Estamos tan faltos de mentes tan preclaras e tan capaces de facer un discurso con algunha pretensión... de facer Historia!

Sentenza: como come a besta, dío a bosta, ou, en puritito castellano: como come el mulo, así caga el culo.

sábado, outubro 08, 2011

O home que desposou Galicia



Velaí o está, Alberto Núñez Feijóo, nun dos momentos máis solemnes da súa vida: ofrecendo un contrato matrimonial a Galicia: "Por ti achaiarei montes, cruzarei mares procelosos, aforrarei... E o teu creto arround the world non terá límites coa miña Visa ouro plus ultra, ouh miña amada lamacenta e prostrada! Miña señora, vítima dunha sangría de Audis inconmensurábel".

O pobo admirou a disposición do pretendente: boa percha, un rapaz formal. A nai dubidaba, as nais son sabias, como todo o mundo sabe:

 –Yo quería que se casara y me diera nietos... y va el y se le mete en la cabeza casarse con Galicia... y Galicia non me va a dar nietos, eso bien lo sé yo!

Feijóo erre que erre:

–Ouh, Galicia!

E Galicia aceptouno como esposo. Fíxose reconto dos votos e viuse que non ía haber lixo por iso, que por iso precisamente, puntualizou el, mesmo podía facer o que lle saíse dos fuciños. Fíxose reconto do dote que achegaba a noiva e comprobouse que era menos do agardado, pois fixéranse moitas obras de caridade e botárase a casa pola ventá por certos achegados dados ao luxo. Pero, ben mirado, aínda quedaba o mar e o vento, a terra e a auga dos ríos e fontes, bos solares edificábeis e... uns aforriños.

A familia e a chusma en xeral estaba orgullosa. Era, non guapo, pero planchón, parecía listo e cheo de ambicións. A prensa da corte sinalábao coma un novo príncipe. Nisto empezou a dar discursos e aí perdeu moito misterio e moito encanto: era un marido pouco cultivado e tosco, aínda que moi cheo de razón.

Case tres anos despois Galicia non empreñou, pero o seu rico dote está nas últimas: aforrouse nas caridades, si, pero dilapidouse en regalos e mercedes ofrecidos gratis et amore a catro impresentábeis enchedoiros, así rebenten todos!

Velaí o tedes: Alberto Núñez Feijóo, o home que despoxou Galicia.


Dúbidas razoadas

Foto SW

Desde que descubrín que a tecnoloxía blogger me permitía saber cantas persoas visitaban o blog, cales eran as entradas máis populares e de onde viñan os visitantes non deixei de ter momentos de acuciante dúbida metafísica: quen son eu? Como me proxecto por medio do blog? Como chegan, os que chegan, aquí e que raio veñen buscando de, poñamos por caso, Korea?

Grazas á observación das estatísticas decátome de que teño un grupo de visitantes moi fieis que comparten afinidades blogueiras comigo. Representan o fluxo máis constante das visitas e, seguramente, como fago eu, son persoas que dan unha volta cando poden polo seu roteiro de blogs preferidos. Logo están os que chegan de casualidade buscando información por calquera asunto tratado máis ou menos directamente nas entradas e que veñen vía Google. Estes últimos, ás veces volven e deixan un ronsel que vai facendo a arañeira máis grande.

Pero logo están estas visitas que proceden de páxinas dos asuntos máis estravagantes, desde páxinas frikis a alugueres de fincas en algún lugar dos EEUU ou páxinas de contactos con belas rapazas ucraínas. Que ten que ver a miña Nubosidade con isto? Nada? Por que os post máis visitados desta semana son un que se titula "Chica de calendario" e "Mulleres de beizos pintados" escritos hai case sete anos? Acabará este cruce de información arrastrándome á zona B da bloguería? Debería cortarme máis á hora de elixir os títulos e as fotos?

A forza da marea pública e anónima dá medo.



sábado, outubro 01, 2011

DQS


As impoñentes vacas frisonas dos meus avós tiñan nomes pretensiosos nos que, dalgún xeito, se deixaba claro tanto a categoría do animal seleccionado e garantizado pola granxa provincial como o orgullo de quen as posuía. Excelentes criadoras e leiteiras eran con respecto ás vacas autóctonas, tan boas labregas como pouco leiteiras e sen pai nin nai dignos de mención, unha sorte de aristocracia de ubres rebosantes como carteiras repletas de billetes de banco ou, mellor, tarxetas de crédito. As Duquesas brancas e negras do meu avó, varias xeracións, parían ben e daban ríos de leite, non chegaron a facer duque ao dono, pero grazas a elas a súa pequena explotación coñeceu anos de espléndido optimismo. Tiñan, iso si, con respecto ás suízas pardas ou ás do país un punto toleirón que nos desconcertaba a todos: rebrincaban cando as sacábamos a pacer, algunhas negábanse a lamber os puchos acabados de nacer e tanto a mirada desorbitada como os movementos da cabeza fungando e resoplando obrigaban a quitárlles de diante a cría antes que a matasen. Non, as Duquesas non eran coma as Pardas, nin as Gallardas ou Roxas, nas que te podías apoiar para que fincasen por ti costa arriba, as Duquesas esquifosas impoñían a súa caprichosa vontade para calquera cousa. O nome estaba ben posto, despois de todo.

Nestas cousas penso eu cando leo a invasión informativa acerca da outra Duquesa, a de Alba, auténtico icono da España aquela de touradas e peinetas, a vella España gandeira dos terratenientes e os mortos de fame. Xa vedes, eu pensando en vacas leiteiras coa testa abaixada e os cornos de repousa brazos para subir á casa, moi comodamente, desde os campós de Río Covo, eu pensando nunha corte de cinco vacas e tres, polo menos, duquesas.