Número total de visualizações de páginas

domingo, agosto 12, 2012

Metablog

Foto SW


Non, eu, eeee, non é por complicar as cousas, non é que queira encriptar gratuitamente, pero hai que ter claro que tipo de texto tes entre mans. E unha novela non é un ensaio, unha poesía non é o prospecto dun antinflamatorio... nin un post, neste preciso blog, é un artigo de opinión nun xornal, unha carta de reclamación, nin un curriculum vitae.

Se eu estou caracterizando un personaxe e digo que leva dúas voltas de bufanda e a man estendida sobre o peito cando sae da casa, escuso engadir que é un hipocondríaco. Se o fago estou falando de máis e iso nunha novela, como en moitas outras ocasións, é fatal. Non me gustan as novelas parlanchinas. Lembras como nos desconcertaban os novelistas americanos cando ao final nos daban conta do que lle pasaba a todos os personaxes? As odiosas xustificacións despois do final.

No blog van aparecendo os rabuñazos da vida, e non todos, non todos. Algunhas cicatrices non son para exhibir coma tatuaxes. Hainas que aparecen de esguello, disimuladas con outros argumentos, outros personaxes, outros espazos. Rabuñazos que deixan cicatrices que deixan pegadas que dialogan, entretécendose, esgallándose, coloreándose... con todos os matices das nubes dunha tarde de finais de verán.

Se queres saber da miña vida, meu amigo, convida a unha cervexa que pago eu.

sexta-feira, agosto 03, 2012

Canto fúnebre pola educación pública

Todos as miñas lembranzas, mesmo as máis remotas están ligadas á escola. Non unha determinada escola, senón todas as escolas ás que seguín á miña nai polas aldeas miserábeis de Galicia nos 60 e 70. Non sei se seredes quen de facervos unha idea da pequena SurOeste arrolada ao pé dunha lareira por algún neno da casa que nos acollía mentres a mamá daba clase de alfabetización nocturna. O caso é que sempre, desde que nacín, estiven escolarizada, nun programa de preescolar un pouco raro, iso si. Non me acordo de cando aprendín a ler, pero si de cando non sabía e adoecía por saber. Logo aprendín a estar quieta e facer as tarefas, sempre en grupo (vantaxes da escola unitaria) a propiedade asociativa e a conmutativa, os tipos de nubes... A nosa escola non tiña WC, era fría e chovía dentro. Un ano, un temporal de outono levantou perigosamente as uralitas do tellado. A miña nai negouse a "poñer escola" naquelas condicións de perigo e armou un lío tremendo no que foi ameazada polas autoridades educativas e o alcaldillo franquista, que lle chamaba "revolucionaria". Ao final salvouna o decidido apoio da maioría dos pais, que entendían perfectamente ser mellor ter os nenos na casa que arriscarse a un accidente grave. Deste episodio saco como conclusión que ás veces hai que facer o correcto custe o que custe. O medo é unha arma que serve para manter no poder a xente incapaz e sen escrúpulos.
Hoxe leo que en Cataluña quérenlles cobrar 3 euros diarios aos nenos que leven a comida na fiambreira (deberán pagar a neveira, o microondas e a limpeza). É lamentábel negar un servizo básico e aínda así non renunciar a facer negocio. Leo que en todo o estado, pero principalmente en Galicia, Madrid e La Mancha, redúcense de maneira moi significativa os profesores no ensino público. Leo moitas cousas deprimentes mentres analizo a miña propia situación: profesora suprimida desde 2010, actualmente sen praza provisional para o próximo curso. Cal é a mensaxe se non hai praza para min, funcionaria desde o ano 1988, nin sequera interinizándome?
Debemos ter medo?